اشتراط چیست
اشتراط به معنی شرط کردن، پیمان کردن، تعلیق کردن چیزی به چیزی دیگر است. در فقه، اشتراط به معنای التزام به تعهد کردن است. در عقود لازم است شرایط صحیح و لازم الوفا باشد و مشروط علیه از وفا کردن به آن سر باز زده باشد. در این صورت، برای مشروط له خیار اشتراط و فسخ قرارداد وجود دارد.
در فقه، خیار اشتراط به معنای حق فسخ قرارداد است که در صورتی که شرایط قرارداد رعایت نشود، طرف متضرر از این حق استفاده می‌کند. خیار اشتراط به دو نوع خیار تخلف شرط و خیار تخلف عهد تقسیم می‌شود. خیار تخلف شرط به معنای حق فسخ قرارداد در صورتی است که شرط قرارداد رعایت نشود. اما خیار تخلف عهد به معنای حق فسخ قرارداد در صورتی است که شرایط عهد رعایت نشود.
تفاوت اشتراط و خیار اشتراط چیست؟
اشتراط به معنی شرط بستن و قرارداد کردن است. خیار اشتراط یکی از اختیارات فسخ معامله است که به تسلط فروشنده یا خریدار بر فسخ عقد به سبب تخلف مشروطٌ علیه از شرط گفته می‌شود. تفاوت خیار اشتراط با خیار شرط آن است که سبب ثبوت خیار اشتراط، تخلف مشروطٌ علیه از شرط و عدم وفا به آن است؛ در حالی که سبب خیار شرط، شرط کردن خیار در عقد است. به عبارت دیگر، خیار شرط سومین خیار معین است که به موجب شرط ایجاد می‌شود و مستقیماً ناشی از اراده بقیه طرف قرارداد است. در حالی که خیار اشتراط، به حق طرفین قرارداد برای فسخ قرارداد در صورتی که طرف دیگر شرایط و شرط‌های قرارداد را رعایت نکند، گفته می‌شود. به عبارت دیگر، خیار اشتراط به تخلف مشروط علیه از شرط و عدم وفا به آن بستگی دارد، در حالی که خیار شرط به شرط کردن خیار در عقد بستگی دارد.
